Spotkanie rozpoczęło się o godz. 9 Eucharystią. Do udziału w spotkaniu zaproszono osoby angażujące się w dzieło misyjne z parafii 4 dekanatów: skoczowskiego, strumieńskiego, goleszowskiego i cieszyńskiego. Eucharystii przewodniczył diecezjalny dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych ks. Stanisław Budziak w koncelebrze z ks. dr. Janem Nowakiem z Krakowa, który wygłosił homilię, wikariuszem skoczowskiej parafii ks. Juliuszem Kropaczem, ks. Kazimierzem Osińskim z Kończyc Małych i ks. Pawłem Kukiolą, który przyjechał z Czech z parafii w Olbramicach. Po Mszy św. uczestnicy zostali zaproszeni na konferencję ks. Kukioli połączoną z agapą, o którą zadbała wspólnota „Misyjna Jutrzenka” ze Skoczowa. Można było nabyć stroiki misyjne, z których dochód wesprze misje.

Człowiek ogromnego poświęcenia

Spotkanie koncentrowało się wokół posługi ks. Władysława Bukowińskiego, głównie na terenie byłego ZSRR. Proces kanonizacyjny tego kapłana rozpoczął się w 2006 r. w Krakowie. – Proces, to nie jest kwestia paru dokumentów, ale to jest modlitwa – moja, wasza – mówi ks. Jan Nowak. Kapłan wspomina, jak się rozpoczęła się posługa ks. Władysława Bukowińskiego na Wschodzie. – Odbywał się pogrzeb. Ludzie odmawiali „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Mario”. Poznał ich – katolicy. Powiedział: „Jestem księdzem katolickim”. Zaprosili go do domu i tak rozpoczęła się niezwykła duszpasterska podróż, która trwała 20 lat w Kazachstanie. Do końca był wierny – mówi postulator. Ks. Władysław Bukowiński miał możliwość wrócić do Polski, ale został, by tam ewangelizować. Ks. Jan Nowak podkreśla jego zalety: – To był naprawdę katolicki ksiądz, powszechny dla wszystkich, niezwykły misjonarz, który oddał życie, mimo iż nie został umęczony. I cieszę się, że nie idzie w zapomnienie, bo nie może iść w zapomnienie człowiek, tak kochał Kościół i Chrystusa, taki nasz bohater narodowy, człowiek ogromnego poświęcenia.

Obojętność gorsza niż ateizm

Ks. Jan Nowak zajmuje się procesem kanonizacyjnym ks. Władysława Bukowińskiego, natomiast ks. Paweł Kukiola jest proboszczem trzech parafii w Czechach. Zauważa, że w Czechach są duże wpływy celtyckie, jest bożek Radegast, odżywają pogańskie rytuały. Większość osób deklaruje się jako ateiści, ale najgorsza jego zdaniem jest nie tyle ateizacja, co obojętność. – Ateista musi myśleć, a ten, którego nic nie interesuje, jest ścianą, betonem. Ta obojętność jest o wiele gorsza, niż jakieś działanie w jedną, albo drugą stronę – zauważa ks. Paweł Kukiola.

Obojętne podejście jest także do sakramentów. – Jak przyszedłem na Morawy, nie udzieliłem żadnego ślubu. Pierwszy był dopiero po 4 latach. Mało jest też pogrzebów, co nie znaczy że ludzie nie umierają. W Czechach 80 procent umiera bez pogrzebu i kościelnego, i laickiego. Po prostu są spaleni. Rodzina albo odbiera prochy, albo w większości przypadków je zostawia, i wówczas po 4 latach są wysypywane na specjalne miejsca. Dla porównania w palarniach psów czy kotów prochy odbierane są w 100 procentach. Od tej strony w Czechach człowiek ma mniejszą wartość niż zwierzę, co się przekłada na aborcję czy oddawanie starszych ludzi do domu starców – mówi ks. Paweł Kukiola, dodając że niektórzy prochy trzymają w domu, a pewna kobieta nawet wysypała prochy męża do kosza na śmieci. – Jeżeli człowiek nie przyjmuje wieczności, taki jest szacunek dla ludzi – stwierdza. Kapłan zauważa też, że wiele osób w średnim wieku popełnia samobójstwo, bo czują się niepotrzebni. Chrztów też jest mało. I jak się okazuje, Czesi panicznie boją się rzeczywistości śmierci i chorób.

„Bóg czyni wielkie rzeczy przez dzieci i młodzież”

Ks. Paweł poznał też rzeczywistość na Ukrainie i w Mołdawii. Mimo iż Ukraina jest biednym krajem, spotkał się tam z dużą gościnnością. Jego zdaniem Mołdawia jest najbiedniejszym państwem Europy, a w części tego kraju ludzie wyznają prawosławie i tam Msza św. katolicka jest zakazana. Ludzie spotykają się po kryjomu z powodu panującej niechęci do Kościoła katolickiego. Ale niechęć jest tylko w strukturach, nie w ludziach: – Gdy była Msza św. bożonarodzeniowa, to grupa prawosławnych była pod drzwiami i śpiewała z nami kolędy. Oni tęsknią do tej jedności. Oprócz biedy panuje tam alkoholizm i syfilizm. Do związku małżeńskiego i prawa jazdy wymagany jest papier, że człowiek nie ma syfilizmu, bo z nieleczonym wiążą się choroby psychiczne – wspomina ks. Paweł.

Przytacza pewną ciekawostkę: – Najłatwiej w Mołdawii uzyskać… rozwód. Rozwód polega na tym, że oni idą do primara, czyli sołtysa, i on ich skreśla z tamtą osobą, a pisze z dalszą osobą. Jest np. 5 dzieci i każde ma innego ojca – zauważa ks. Paweł. W Mołdawii bieda jest tak wielka, że jak ludzie mają ziemniaki, olej i mąkę, to mają z czego przeżyć. – Jest bieda, ale sam kraj jest piękny i ma wielki potencjał. Niestety np. firmy winiarskie sprzedają towar na zachód, a pracownikom zamiast pieniędzy dają towar, żeby sobie go sprzedali – mówi. Ale pokazuje też pewne dobro: – W Mołdawii jest też jeden ewenement: to dzieci są tymi, którzy przyprowadzają swoich niepraktykujących rodziców do kościoła. Dziecko może dużo, nawet ewangelizować rodziców. Dziecko nieraz jest w stanie ocalić swoją rodzinę, w której mieszka, pobudzić rodziców, by szukali drogi wyjścia, by być razem, a nie rozejść się każdy w swoją stronę. Bóg czyni wielkie rzeczy przez dzieci i młodzież.