Szkoła Życia Chrześcijańskiego została założona przez kapucyna, o. Piotra Kurkiewicza w 1998 r. na Ukrainie. W 2010 r. na terenie naszej diecezji, w Olkuszu, powstała jej filia. Szkoła działa w ramach sesji: trzech weekendowych (jesienią, zimą i wiosną) i jednej 10-dniowej latem
Przed nami sesja wiosenna, 26-28 kwietnia w Zespole Szkół Budowlanych w Olkuszu oraz przy parafii św. Maksymiliana w tym mieście. Chętni do udziału w sesji mogą zgłaszać się do 22 kwietnia pod nr tel. 697-608-350, 692-751-039 lub pisząc na adres: szkola.olkusz@gmail.com. Informacje dostępne są także na stronie internetowej www.szkolazycia.info. Rozpoczęcie sesji w piątek o godz. 17, a zakończenie w niedzielę ok. godz. 16.30.
Szkoła Życia Chrześcijańskiego jest formacyjną propozycją dla osób indywidualnych oraz wspólnot, prowadzącą przez 6-letni cykl formacyjny. Czerpie z rożnych duchowych doświadczeń Kościoła (Ruch Światło-Życie, Odnowa Charyzmatyczna, św. Franciszek, Dwanaście Kroków AA i in.). Szkoła prowadzi centra rehabilitacyjne dla osób uzależnionych. Można skorzystać z jej innych propozycji, jak choćby rocznej Szkoły Misyjnej „Rok dla Jezusa” oraz sesji dla młodzieży. Szkoła jest czymś więcej niż propozycją rekolekcji, pełni rolę integrującą i inspirującą rożne środowiska w skali lokalnej, ale także międzynarodowej oraz międzykonfesyjnej, przynosząc tym samym doświadczenie żywego i dynamicznego Kościoła.
Jej działalność ewangelizacyjna wyraża się m.in. poprzez: sesje, czyli w pierwszej kolejności Kerygmat głoszony z czterech perspektyw; praktykę ewangelizacyjną: ewangelizacje uliczne stanowiące integralną część sesji szkoły; koncerty uwielbieniowe (na ulicach, przed kościołami, w salkach); teatr „Droga” (filia Poznań); kursy Alfa, prowadzone przez lokalne środowiska związane ze szkołą; misjonarzy ze szkoły misyjnej podejmujących przeróżne wyzwania ewangelizacyjne (ewangelizacje uliczne lub od drzwi do drzwi, organizacja działań przy parafiach, prowadzenie kursów itd.); spontaniczne inicjatywy ewangelizacyjne (uliczne, wizualne itp.); rekolekcje „na zaproszenie”.
Pierwsza w historii diecezji
Początki filii olkuskiej sięgają 2010 r. Basia Kaliś z Olkusza pewnego dnia otrzymuje zaproszenie od Marysi Gaweł do wioski Maniowy na sesję wiosenną filii krakowsko-nowotarskiej Szkoły Życia Chrześcijańskiego i Ewangelizacji Świętej Maryi z Nazaretu Matki Kościoła, co owocuje późniejszym jej wyjazdem na sesję letnią do Henrykowa. To doświadczenie rodzi pragnienie, aby filia szkoły powstała w Olkuszu. Rozpoczynają się w środowisku lokalnym rozmowy na ten temat, choć zdania się podzielone. Momentem przełomowym jest zaproszenie do Olkusza dyrektora szkoły, o. Piotra Kurkiewicza OFMCap, który przedstawia jej ideę na spotkaniu z przedstawicielami różnych wspólnot. Wówczas zapada decyzja o podjęciu próby zorganizowania pierwszej w historii Olkusza i diecezji sosnowieckiej sesji jesiennej szkoły, na którą przybywa ok. 50 osób.
Odpowiedzialni za filię podejmują się zorganizowania drugiej sesji, już zimowej, która gromadzi podobną ilość uczestników. Niestety w związku z trudnościami organizacyjnymi i brakiem możliwości przyjazdu posługujących sesja nie odbywa się, a filia szkoły zostaje zawieszona, choć część jej członków formuje się w filii krakowsko-nowotarskiej, a także wyjeżdża na sesję letnią na Górę św. Anny w 2011 r.
Reklama
Podczas spotkania zarządu szkoły z członkami filii olkuskiej decyzja o wznowieniu jej działalności zostaje odłożona do wiosny 2012 r. Jednak podczas sesji jesiennej w Krakowie, za przyczyną o. Kurkiewicza odbywa się kolejna narada z przedstawicielami filii olkuskiej, podczas której zostaje wybrany nowy odpowiedzialny, Roman Solecki ze Wspólnoty Nadziei z Przegini.
Dzięki Basi Fulbiszewskiej, Agacie Jurczyk i Dorocie Włoch, które motywują do odrodzenia filii oraz przejmują pion organizacyjno-ekonomiczny, a także przy pomocy Agaty Lasyk, Izy Kania, Joanny Słaby, Andrzeja Pączka, Romana Podsiadło i ludzi dobrej woli udaje się zorganizować sesję zimową 24-26 lutego 2012 r., na którą przybywa 87 osób. Opiekunem i odpowiedzialnym za filię olkuską z ramienia diecezji jest ks. Krystiań Lubiński.
Symboliczna Ikona
Ikona szkoły ma głęboką symbolikę. Maryja nie dotyka Ducha Świętego, który czyni, co zechce. Głowa i usta Maryi są małe w porównaniu z dłońmi, usta są zakryte, co oznacza żyć działaniem, a nie myślą, marzeniami lub słowem. Lewa ręka - gest Orantki = modlitwa = życie wewnętrzne = życie w Nazarecie = życie chrześcijańskie (Szkoła Życia Chrześcijańskiego). Prawa ręka - gest wskazujący na kogoś, kto nie jest ogarnięty ramami ikony (Bóg) = ewangelizacja (Szkoła Życia Chrześcijańskiego i Ewangelizacji) = Maryja w Jeruzalem (Matka Kościoła, Królowa Apostołów i Ewangelizatorów). Niebieskie koło wokół Ducha Świętego = łono Maryi, a w nim Jezus = Szkoła Życia Chrześcijańskiego i Ewangelizacji. Zielono-złote tło i aureola = złoto chwały Bożej + zieleń = radość i nadzieja chrześcijańska. Kolor brązowy ubioru Maryi - kolor ziemi, pokory, codzienności, zwyczajności, uniżenia (a także kolor braci kapucynów, którzy zainicjowali szkołę). Maryja patrzy na uczestników szkoły - prowadzi, zaprasza, współczuje. Trzy gwiazdy to symbol jej Niepokalanego Poczęcia.
Światowy Dzień Chorego ustanowił Ojciec Święty Jan Paweł II, w liście z 13 maja 1992 r. do ówczesnego przewodniczącego Papieskiej Rady Duszpasterstwa Pracowników Służby Zdrowia, kard. Fiorenzo Angeliniego,
ustalając jednocześnie datę na 11 lutego - święto Matki Bożej z Lourdes.
Po raz pierwszy Dzień ten obchodzono w następnym roku (1993) w Lourdes i częściowo w Rzymie, a uroczystościom przewodniczył w Rzymie osobiście Ojciec Święty. W 1994 r. główne obchody odbyły się w
naszym narodowym sanktuarium na Jasnej Górze - przewodniczył im kard. Angelini. Odtąd miejscem centralnych obchodów Dnia jest zawsze jakieś znane sanktuarium maryjne w różnych krajach.
Odbywały się one kolejno w Jamusukro (Wybrzeże Kości Słoniowej, 1995), Guadalupe (Meksyk, 1996), Fatimie (1997), Loreto (1998), Harissie (Liban, 1999), Rzymie (2000, połączone z Jubileuszem Chorych),
Sydney (2001) i w narodowym sanktuarium katolików indyjskich w Vailankamy (2002). W bieżącym roku centralne obchody już XI Światowego Dnia Chorego odbędą się w Waszyngtonie, gdzie końcowym punktem trzydniowych
uroczystości będzie Msza św. w narodowym sanktuarium maryjnym Stanów Zjednoczonych - stołecznej bazylice Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Powiązanie Światowego Dnia Chorego z liturgicznym wspomnieniem Najświętszej Maryi Panny z Lourdes ma swój szczególny wydźwięk. Kto przybywa do tego miejsca - obojętnie czy jako pielgrzym czy jako
turysta - staje przed Grotą, w której 11 lutego 1858 r. Maryja ukazała się po raz pierwszy skromnej dziewczynie Bernadetcie Soubirous.
Co prawda Grota dziś już wygląda inaczej niż w dniach objawień, ale każdy, kto przed nią staje, musi unieść wzrok, aby zobaczyć figurę Maryi, ustawioną w miejscu dokonanych objawień. Trzeba "unieść
wzrok", aby widzieć wyżej, by szukać tego, co "pochodzi z góry", wszystkiego, co prawdziwe, szlachetne, sprawiedliwe, czyste i godne miłości. O tej Grocie Bernadetta mówiła: "To było moje niebo".
To tutaj, usłyszała też słowa z ust Maryi - których sama jeszcze nie rozumiała - że przychodzi ona na ziemię jako "Niepokalane Poczęcie". Było to potwierdzeniem tej prawdy, którą Kościół czcił od
wieków, a cztery lata wcześniej, w 1854 r. ogłosił światu przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu. Bóg uzdolnił Maryję w sposób szczególny, aby przez Nią mógł przyjść na ziemię Zbawiciel - Syn Boży.
Tak więc z jednej strony Lourdes uczy nas "unosić wzrok ku górze", z drugiej zaś, uczy nas także dostrzegania tego, co "na dole", uczy spotkania z cierpieniem. Każdego roku do tego sanktuarium przybywa
około 5 mln pielgrzymów. Z tego około 80 tys. to ludzie chorzy. Nie są sami. Przy nich łatwo możemy spotkać mężczyzn wyposażonych w specjalne "szelki" i kobiety w białych czepkach, którzy pomagają chorym
w poruszaniu się, przenoszą ich z miejsca pobytu na wspólną modlitwę, pomagają w zwyczajnych sprawach, które od pełnosprawnych nie wymagają większego wysiłku, dla tych chorych zaś są czasami wielkim trudem.
To wolontariusze, którzy należą do Biura Wolontariatu (powołane do życia w 1885 r.) i w ten sposób tworzą dziś ponad 200 tys. rzeszę mężczyzn i kobiet, w różnym wieku, mówiących różnymi językami i reprezentujących
wszystkie rasy i narody. W Lourdes przybywający chorzy kierowani są szczególnie do dwóch miejsc: szpitala Accueil Saint Frai - który może pomieścić 400 łóżek terapeutycznych i szpitala Accueil Notre Dame
z 904 łożkami.
Dzięki pomocy wolontariuszy mogą wraz z innymi uczestniczyć w codziennej Mszy św., nabożeństwie i procesji różańcowej, w nabożeństwie dla chorych, mogą przemierzyć szlak św. Bernadetty, modlić się
przy Grocie, skorzystać z kąpieli w specjalnie przygotowanych basenach.
To spotkanie pielgrzymów i turystów z osobami chorymi - w różnych stadiach i odmianach choroby - a także odwrotnie, chorych z osobami zdrowymi, pozostawia trwały ślad u wszystkich. I jest to jedno
z najczęściej wywożonych wspomnień, zaraz po osobistych przeżyciach duchowych związanych z nawiedzeniem tego miejsca objawień.
Samo Lourdes jest dobrze przygotowane na przyjęcie przybywających tu pielgrzymów. Miasto liczące ponad 15 tys. mieszkańców ma prawie 300 hoteli i miejsc noclegowych, umożliwiających przyjmowanie przybywających
z różnych stron świata ludzi.
Zazwyczaj pierwsze kroki kierowane są do wspomnianej już Groty objawień, przy której najczęściej wykonywane są trzy gesty: dotknięcie skały, zapalenie świecy, obmycie się i skosztowanie wody ze źródła.
Człowiekowi potrzeba oparcia, czegoś trwałego, dotknięcie skały to symbol naszego oparcia się na Bogu, oparcia na wierze. Zapalona świeca, która często towarzyszy pielgrzymom, to zarazem znak naszego
wewnętrznego pielgrzymowania i przedłużenie naszych modlitw podejmowanych w tym miejscu. Obmycie zaś wodą, któremu najczęściej towarzyszy modlitwa z prośbą o oczyszczenie duszy i ciała, często prowadzi
także pielgrzymów do sakramentalnej spowiedzi.
Każdego dnia pielgrzymi mogą wziąć udział we Mszy św. odprawianej najczęściej w ojczystym języku, mogą zatrzymać na modlitwie w wielu miejscach. Oprócz Groty, jest tu tzw. bazylika górna pw. Najświętszej
Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, krypta z relikwią św. Bernadetty, bazylika Matki Bożej Różańcowej, podziemna bazylika św. Piusa X (mogąca pomieścić ponad 20 tys. osób), kościół św. Bernadetty, kaplica
adoracji, a także kaplica spowiedzi. Można odprawić nabożeństwo Drogi Krzyżowej, wziąć udział w procesji eucharystycznej (godz. 17.00), procesji maryjnej (godz. 21.00), wspólnie odmawianym Różańcu przy
Grocie (godz. 15.30) a także odwiedzić któreś z muzeów, szczególnie zaś przejść szlakiem św. Bernadetty.
Nieprzypadkowo wybrał więc Ojciec Święty to miejsce i ten czas w życiu liturgicznym Kościoła, ustanawiając Światowy Dzień Chorego. Kieruje tym samym nasze myśli ku niebu i naszemu codziennemu życiu,
szczególnie życiu dotkniętemu przez krzyż codziennego cierpienia i choroby. Niech więc ten dzień będzie dla chorych dniem umocnienia Bożą łaską przez spotkanie z Chrystusem w sakramencie pokuty, Eucharystii,
a także ustanowionym przez Niego sakramencie chorych. A dla zdrowych jest to okazja, aby swoją modlitwą wspierać ludzi chorych, a także pomóc w dotarciu w tym dniu do kościoła wszędzie tam, gdzie będzie
w parafiach odprawiana Msza św. w intencji chorych. Można też w rozmowie z ludźmi chorymi, którym już trudno się poruszać, zachęcić do przyjęcia kapłana z Najświętszym Sakramentem.
Rozważanie podczas Apelu Jasnogórskiego poprowadził dziś generał zakonu paulinów o. Arnold Chrapkowski OSPPE. W przeddzień zaprzysiężenia nowego prezydenta, Karola Nawrockiego, obecnego w jasnogórskiej kaplicy, modlono się by był wierny Bogu i Konstytucji, by troszczył się o godność narodu, niepodległość i bezpieczeństwo. Modlono się za sprawujących władzę: „Dopomóż, aby podejmowali mądre decyzje, aby w różnorodności poglądów umieli rozmawiać i szukać tego, co wspólne. Niech nie zamyka ich pycha, ale otwiera pragnienie dobra. Niech uczą się łączyć, nie dzielić i niech zawsze pamiętają, że władza to służba, nie panowanie”.
Podziel się cytatem
W rozważaniu o. Chrapkowski przywoływał dom w Nazarecie - miejsce codziennej obecności Boga, dom Maryi i Józefa, w którym zwykła praca staje się przestrzenią miłości i służby.
Skorzystanie ze skróconego urlopu oraz zasiłku pogrzebowego od środy nie będzie wymagało dokumentowania płci nienarodzonego dziecka. Podstawą do wypłacenia zasiłku macierzyńskiego lub pogrzebowego będzie m.in. zaświadczenie o martwym urodzeniu.
W środę weszły w życie dwa rozporządzenia MRPiPS dotyczące uprawnień dla kobiet po poronieniu i martwym urodzeniu. Do tej pory kobiety po stracie ciąży nie mogły skorzystać ani z prawa do skróconego urlopu, ani zasiłku pogrzebowego, jeśli w dokumentacji medycznej nie była określona płeć. Wymóg ten zgodnie z nowymi przepisami przestanie obowiązywać.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
