Ks. Mrówczyński: aby optować za powrotem UE do chrześcijańskiego dziedzictwa, trzeba w niej być, a nie z niej wychodzić
Obecna Unia Europejska nie jest tą, którą tworzyli Alcide De Gasperi, Robert Schuman i Konrad Adenauer, ale aby optować za jej powrotem do idei opartych na dziedzictwie chrześcijańskim Europy, trzeba w Unii być, a nie z niej wychodzić - mówi KAI ks. Jarosław Mrówczyński. - Nieobecni nie mają racji - dodaje koordynator Biura ds. Unii Europejskiej przy Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski.
W tym roku Polska obchodzi 20. rocznicę wejścia do Unii Europejskiej. Z kolei w najbliższą niedzielę 9 czerwca odbędą się w naszym kraju wybory do Parlamentu Europejskiego.
W opinii ks. Jarosława Mrówczyńskiego, koordynatora Biura ds. Unii Europejskiej funkcjonującego przy Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski, "pod względem rozwoju gospodarczego wstąpienie Polski do Unii Europejskiej należy na pewno ocenić na plus, natomiast pod względem aksjologicznym - zdecydowanie na minus".
Co zatem po 20 latach polskiej obecności w Unii Europejskiej, Kościół w Polsce może robić, aby podtrzymywać wśród Polaków przekonanie, że owa akcesja była słusznym krokiem? - Przypominać o fundamentach, jakie legły u podstaw wspólnoty europejskiej. Temu służy właśnie praca COMECE, czyli Komisji Episkopatów Wspólnoty Europejskiej - zaznacza ks. Mrówczyński, podając jako przykład wyrażony w kwietniu br. zdecydowany sprzeciw europejskich biskupów wobec decyzji Parlamentu Europejskiego, który opowiedział się za wpisaniem aborcji do Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Biskupi podkreślili, że prawo do życia jest podstawowym filarem wszystkich innych praw człowieka, zaś „istota ludzka jest zawsze święta i nienaruszalna, w każdej sytuacji i na każdym etapie rozwoju”.
Reklama
- Obrona życia jest wartością chrześcijańską, ale też uniwersalną, humanistyczną, bo Ewangelia jest humanistyczna. Pan Jezus, będąc w pełni człowiekiem, mówi o pełni człowieczeństwa, które jest realizowane w Ewangelii - wskazuje ks. Mrówczyński.
"Ta Unia, która jest obecnie, nie jest Unią, jaką tworzyli Alcide De Gasperi, Robert Schuman i Konrad Adenauer" - stwierdza ks. Mrówczyński, ale zgadza się, że aby zmieniać Unię i optować za jej powrotem do pierwotnych idei założycielskich, opartych na dziedzictwie chrześcijańskim Europy, trzeba w Unii być, a nie z niej wychodzić. - Nieobecni nie mają racji - dodaje koordynator Biura ds. UE. Przy czym - zaznaczył - trzeba mieć na uwadze koncepcję Unii Europejskiej, a wedle jej założycieli nie miała ona charakteru Europy jako jednego państwa, tylko wspólnoty krajów, w której poszanowana jest odrębność oraz dziedzictwo kulturowe każdego państwa. Nie dążono do monolitu państwowego wedle koncepcji Altiero Spinellego [włoskiego komunisty, zwolennika federalnej koncepcji zjednoczenia Europy, czyli stworzenia jednego państwa z centralnym rządem - KAI].
"Ideą ojców założycieli Unii Europejskiej było przekonanie, aby Europa była domem narodów, które czują się w nim bezpiecznie" - dodaje ks. Mrówczyński. Na pytanie czy polski katolik czuje się dobrze w tej Unii i czy dobrze ocenia polską w niej obecność, odpowiada: "To Jan Paweł II mówił, że my z Europy nigdy nie wyszliśmy i ta europejskość jest w nas bardzo silnie obecna ze względu na postawę personalistyczną, którą mamy we krwi. Personalizm oznacza poszanowanie jednostki - w przeciwieństwie do totalitaryzmów, w których wiodącą rolę pełnią państwo czy partia. Tak było w sowieckiej Rosji i hitlerowskich Niemczech, gdzie jednostkę podporządkowano grupie. A to w tożsamości polskiej jest nieobecne, jest w niej za to personalizm wynikający z kultury rzymskiej i greckiej".
- Musimy odróżnić dwie rzeczy: jedną jest europejskość jako świadomość bycia Europejczykiem, który ma swoją tożsamość - nie jako Europejczyk, ale ktoś pochodzący z konkretnego sioła, otoczonego konkretną rzeczywistością. Czy to będą wierzby płaczące czy też lawendowe pola w Prowansji... - każdy ma swoje odniesienie. Ów regionalizm, z którego jest dumny, nie jest poddawany swoistej urawniłowce. Owa tożsamość sama w sobie jest wartością dodaną w tym wspólnym konglomeracie. Ale jeśli z tych wszystkich tożsamości zrobimy jedną masę, ich wartość zginie - uważa ks. Mrówczyński.
Pan Jezus w Nazarecie powiedział znamienne słowa: „Jakże trudno być prorokiem we własnej ojczyźnie i w swoim domu”. Słowa te wielu z nas mogłoby z powodzeniem odnieść do własnego życia. Ileż to razy było tak, że nie zostaliśmy wysłuchani wśród najbliższych. Ale również, ile razy sami nie słuchaliśmy z tego samego powodu innych. Mówiąc lub myśląc: „nie będzie mnie on czy ona pouczał / pouczała”, albo „skąd on to ma”.
To doświadczenie można także przenieść na płaszczyznę wiary. Jak trudno jest dzisiejszemu człowiekowi mówić o Bogu. Można odnieść wrażenie, że gdy mówi się o Bogu czy wierze, to mówi się o czymś, co jest obce ludziom, co jakby dziwi współczesnego człowieka. Dzieje się tak chyba dlatego, że ludzie żyją dziś z dala od Boga, często tak, jakby Go nie było.
I nie mówimy tu o tych, którzy nie chodzą do kościoła, bo ich zachowanie jest zrozumiałe, ale o tych, którzy uważają się za wierzących. Dziś tak rzadko z ambon można usłyszeć o konieczności pokuty za grzechy, o możliwości potępienia czy Sądzie Ostatecznym – kaznodzieje często wstydzą się o tym mówić, by nie zostać wyśmianymi.
Dziś dla wielu te prawdy wiary wydają się być mitem i bajką, a ci, którzy je wypowiadają – postaciami z innej epoki, trochę podobnymi do błaznów. Sytuacja trochę przypomina scenę ze znanej opowieści XIX-wiecznego filozofa Sorena Kierkegaarda „O błaźnie i pożarze wsi”. Otóż w pewnym wędrownym cyrku wybuchł pożar. Dyrektor cyrku wysłał błazna, gotowego już do występu, do sąsiedniej wsi po pomoc, zwłaszcza że zagrażało niebezpieczeństwo, iż ogień przeniesie się do wsi przez puste, wyschnięte po zbiorach pola. Błazen pobiegł do wsi i prosił mieszkańców, by czym prędzej przyszli i pomogli gasić pożar cyrku. Ale oni uważali krzyki błazna tylko za świetny chwyt propagandowy, który ma zwabić jak najwięcej ludzi na przedstawienie: klaskali i śmiali się do łez. Błazen miał ochotę raczej płakać, daremnie błagał ludzi i tłumaczył im, że nie ma żadnego udawania, żadnego triku, że to gorzka prawda, że cyrk rzeczywiście się pali. Ale błagania jego wywoływały tylko nowe wybuchy śmiechu, uważano, że świetnie gra swoją rolę. Aż wreszcie ogień przeniósł się do wsi, na pomoc było za późno, tak że zarówno wieś, jak i cyrk spłonęły. Dziś w takiej właśnie sytuacji znajdują się głosiciele prawdy Ewangelii, często nie bierze się ich na serio, w ich można tak powiedzieć błazeńskim stroju ze średniowiecza lub innej minionej epoki. Cokolwiek by mówili i jakkolwiek ukazywaliby powagę sytuacji, są traktowani przez różnych „postępowców” jak ów błazen z opowieści. Nie chodzi tu o jakąś skargę na to, że się jest nie słuchanym, ale o to, by ci, do których adresowane jest przepowiadanie, nie spotkał los mieszkańców wioski z opowiadania Kierkegaarda. Lecz by przyjęli tę nowinę z wiarą i tak mieli życie wieczne. Bo Pan mówi: „kto uwierzy i chrzest przyjmie będzie zbawiony, a kto nie uwierzy będzie potępiony”. Te słowa Zbawiciela nie straciły nic ze swej aktualności, zaś wierzyć, to nie tyle mówić, że się wierzy, ile raczej żyć tak, jak dyktuje wiara, bo wiara bez uczynków jest martwa. W każdym z nas, w mniejszym lub większy stopniu, jest taki człowiek o bezczelnej twarzy i zatwardziałym sercu, sprzeciwiający się Bogu. Człowiek wierzący będzie zawsze doświadczał swego rodzaju ciemności, w której pokusa niewiary otacza go niczym posępne więzienie. W trakcie tych zmagań, świat zawsze pozostaje obojętny. A właściwie przez swych przedstawicieli zdaje się tylko szydzić z chrześcijańskiej nadziei. Dziś przyszło nam żyć w czasach wojny cywilizacyjnej, w ramach której żądająca tolerancji mniejszość prowokuje swymi działaniami do reakcji obronnych, będąc skrajnie nietolerancyjna wobec myślących inaczej niż ona. Dziś ludzie niepodzielających naszej nadziei, próbują nas zmuszać do ustępowania pola, „wybijając nam zęby” Ewangelią, podobnie jak diabeł ze sceny kuszenia Chrystusa. Nie możemy być obojętni, nie możemy pozwolić, aby także w Polsce katolikom zamknięto usta, używając słów o nowoczesności, postępie, europejskich wartościach, o których Polak, katolik jakoby nie miał zielonego pojęcia. Jesteśmy wszyscy odpowiedzialni za głoszenie Ewangelii, nawet jeśli to się nie będzie podobało hołdującym „europejskim wartościom”, nawet jeśli trudno być prorokiem we własnej ojczyźnie.
Kapłan rodzi się z miłości, nie z obowiązku czy przymusu. O miłość zaś trzeba zabiegać. Trzeba o nią prosić i troszczyć się, kiedy zaczyna kiełkować, aby się pięknie i bujnie rozwijała.
Jezus powiedział: «Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».
Odpust ku czci Matki Bożej Łaskawej u franciszkanów na Kruczej we Wrocławiu
Parafia św. Karola Boromeusza we Wrocławiu przeżywała dziś odpust ku czci Matki Bożej Łaskawej Patronki i Opiekunki Małżeństwa i Rodzin. Mszy św. przewodniczył i słowo Boże wygłosił o. Marek Sowiński, franciszkanin konwentualny.
W homilii zauważył, że słowo „łaskawa” jest nam dobrze znane z Litanii Loretańskiej, w której wzywamy Maryję jako Matkę Łaski Bożej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
