Znam takie pary, choć jest ich niewiele, które wytrwały ze sobą ponad 60 lat! Inni nie potrafili, a oni wytrwali. Jak to jest, że jedni potrafią, a inni wytrzymują ze sobą tylko do chwili urodzenia pierwszego dziecka albo do chwili choroby, albo dopóty są razem, dopóki drugie nie wyjedzie na dłużej. Różne są przyczyny takiego stanu rzeczy, tego kryzysu trwałości małżeństwa. Rozpad mniej lub bardziej zawiniony, przyczyny wielorakie, ale wydaje się, że wszystkie te różnorakie przyczyny dadzą się podsumować następująco: wszyscy ci ludzie, którzy, jak się nieraz mówi, mieli pecha, przegrali los, nie wzięli pod uwagę, nie potraktowali na serio dalszego ciągu przysięgi małżeńskiej, wezwania o pomoc: „Tak mi dopomóż Bóg i wszyscy święci”. Mieli całe niebo do dyspozycji i nie skorzystali z tej pomocy. Osamotnieni - przegrali szczęśliwy los.

Żurnalowa para

„Rozwód jest zawsze wielką przegraną, nawet jeśli pozornie wygląda to inaczej i nawet jeśli pseudomędrcy piszą, że drugie małżeństwo jest zwykle lepsze niż pierwsze, bo małżonkowie mają już doświadczenie, to nieprawda - rozwód, zdrada samego siebie, zaprzeczenie swoich przysiąg tkwi w człowieku zawsze jako zadra, mogą o tym nie mówić, ale w sercu człowieka to tkwi. Ileż razy człowiek sprawia ból sobie i swoim bliskim, kochanym. Czasem wydaje się, że można by wszystko zmienić, że wcale nie jest tak beznadziejnie, a jednak ileż razy człowiek zadaje człowiekowi śmiertelne rany..” - pisze w jednej ze swoich książek Wanda Półtawska.
W tym momencie przed oczami staje mi pewna para, żurnalowa para - ona o delikatnej karnacji, drobna blondynka, prześwietlona wewnętrznym blaskiem. Chłopak też wydawał się wyjątkowy - zdrowy, wysoki, wysportowany, przystojny, o ciemnej karnacji. Wzięli ślub. Ksiądz, który ich znał pobłogosławił im. Po skończeniu studiów zniknęli, jak wielu, wyjechali gdzieś w świat. Gdy po paru latach znowu ich spotkałam, jakże inna była sytuacja. Drobną, wiotką dziewczynę przyprowadził jej chłopak do ambulatorium neurologicznego i odtąd przez jakiś czas systematycznie przyjeżdżali do kontroli. Bezlitośnie postępowała jedna z nieuleczalnych chorób degeneracyjnych układu nerwowego i pozbawiała dziewczynę coraz bardziej możliwości ruchu - najpierw nogi (przestała chodzić), później ręce. Wreszcie zostały tylko ruchy głowy.
I nagle pewnego dnia do kontroli przyjechała ze starym ojcem - mąż nie wytrzymał, wyjechał i więcej nie wrócił. Dziewczyna przestała się leczyć. Odwiedzali ją znajomi i przyjaciele, choć tych zostało niewielu. Trwało to jeszcze kilka lat. Chorobę znosiła bardzo dzielnie, ale płacząc wiele razy mówiła nie o swojej chorobie, ale właśnie o nim. Jakże cierpiała, ale cierpienie fizyczne znosiła dobrze, ufnie mówiła Bogu: „Bądź wola Twoja”. Do końca nie mogła pogodzić się z tym, że on ją opuścił. Wszyscy go usprawiedliwiali: rodzina, koledzy, nawet jej matka, płacząc mówiła: „Ja mu się nie dziwię”.

Gdyby poprosić Niebo?...

Dla wszystkich było jasne, że... miał prawo odejść, zostawić w smutku i w cierpieniu niby kochaną kobietę, żonę.
Wielu go rozgrzeszało, ale czy naprawdę nie można od ludzi spodziewać się czegoś więcej? Pszczoły, gdy królowa zachoruje, bezlitośnie wyrzucają ją z ula. Bezwzględne prawa przyrody, ale człowiek?
Człowiek jest stworzony po to, by był panem praw bezlitosnych i wniósł do nich właśnie miłość, gdyż jest powołany do doskonałości. Człowiek potrafi być czymś więcej. Oczywiście, dużo łatwiej o jednorazowy zryw, o desperacką decyzję oddania życia za... Ale dużo trudniej wytrwać wtedy, gdy trzeba nie tylko raz i nie tylko zerwać się w pięknym geście, ale codziennie znosić proste, lecz trudne sprawy - jak mycie bezwładnego chorego, karmienie, podnoszenie go. Najtrudniej znieść własną bezradność, ale gdyby tak prosić Niebo o pomoc? Może siła ducha pozwoliłaby wytrwać!?
Rodzice ukryli przed nią, że złożył pozew o rozwód i otrzymał go na podstawie świadectwa lekarskiego - kalectwo nieuleczalne i postępujące. Nie powiedziano jej, że związał się z inną, a rodzinie swojej wytłumaczył jakże humanitarnie, że... pragnął mieć dzieci, a przecież ona nie mogła! No i miał dziecko, jeszcze za życia swojej pierwszej żony, ale z inną. Teraz wszystko jest w porządku: chora umarła, a oni wzięli nawet ślub kościelny...